با گسترش مقررات، صنعت پلاستیک با لابی گری برای حفظ منافع تجاری خود پاسخ داد. در ایالات متحده، قانون بازیابی منابع در سال 1970 کشور را به سمت بازیافت و بازیابی انرژی هدایت کرد.[13] حمل اثاثیه منزل در اصفهان بیش از هزار تلاش برای تصویب قانونی برای ممنوعیت یا مالیات بر بسته بندی، از جمله پلاستیک، تا سال 1976 انجام شد.[18] صنعت پلاستیک با لابی گری برای بازیافت پلاستیک پاسخ داد. یک کمپین 50 میلیون دلاری در سال توسط سازمان‌هایی مانند Keep America Beautiful با این پیام که پلاستیک می‌تواند بازیافت شود و می‌تواند بازیافت شود، [14][15] و همچنین لابی‌گری برای ایجاد بازیافت حاشیه‌ای، اجرا می‌شد.[19]با این حال، پلاستیک را نمی‌توان با استفاده از فناوری آن زمان بازیافت کرد. به عنوان مثال، گزارشی در آوریل 1973 که توسط دانشمندان صنعت نوشته شد، بیان کرد که "هیچ بازیابی از محصولات منسوخ وجود ندارد" و "تخریب خواص و عملکرد رزین در طول ساخت اولیه، از طریق پیری، و در هر فرآیند احیا رخ می دهد حمل اثاثیه منزل در اصفهان." این گزارش به این نتیجه رسید که دسته بندی پلاستیک "غیرممکن" است. گزارش‌های علمی معاصر موانع فنی متعددی را برجسته می‌کنند.[20][21][22][23][24]در سطح جهانی، زباله های پلاستیکی تقریباً به طور کامل از طریق محل دفن زباله دفع می شدند تا اینکه در دهه 1980 نرخ سوزاندن افزایش یافت. اگرچه فناوری بهتری شناخته شده بود، [25] این زباله سوزهای اولیه اغلب فاقد احتراق پیشرفته یا سیستم های کنترل انتشار بودند که منجر به انتشار دیوکسین ها و ترکیبات شبه دیوکسین شد.[26]در اواخر دهه 1980 بازیافت پلاستیک به طور جدی آغاز شد. در سال 1988، انجمن صنعت پلاستیک ایالات متحده، شورای راه حل های زباله جامد را به عنوان یک انجمن تجاری برای ترویج ایده بازیافت پلاستیک به عموم ایجاد کرد.[27] این انجمن از شهرداری‌های آمریکا برای راه‌اندازی یا گسترش برنامه‌های جمع‌آوری زباله‌های پلاستیکی لابی کرد و از ایالت‌های ایالات متحده برای الزام برچسب‌گذاری ظروف پلاستیکی و محصولات با نمادهای بازیافت لابی کرد.[14][15]

صنعت کدهای شناسایی رزین را در سال 1988 معرفی کرد که یک سیستم حمل اثاثیه منزل در اصفهان استاندارد برای شناسایی انواع پلیمرهای مختلف در تاسیسات بازیابی مواد ارائه کرد.